|
|
Oké, heel eerlijk. De idee van rust, stilte, bezinning, tijd
voor al die dingen waar we in de zelfgecreëerde hectiek van
onze levens nooit aan toe komen, is een groot cadeau aan ons
allen. (‘Ons’ als in diegenen die geen vitaal beroep hebben
natuurlijk.)
Maar zwanger, diep vermoeid en bij vlagen woedend op, maakt
eigenlijk niet uit waarop, en wiebelig emotioneel thuis
zitten, je hersenen niet in staat tot veel meer dan een
monotoon leeg gezoem, is vooralsnog nog best een
interessante uitdaging.
En dus sleepte mijn liefje me net mee voor een wandeling
naar ‘Het Paard van Marken’. De vuurtoren die op een
steenworp afstand van ons huis ligt, maar die ik ondanks de
enorme aantrekkingskracht wegens allerlei romantische
beelden en gedachten bij deze plek, nog nooit bezocht had.
Wat zo’n crisis al niet aan mogelijkheden biedt! Resultaat:
Desillusie. Het is een lelijk ding. Rommelig. En met de
beste wil van de wereld kan je er geen sprookje bij
bedenken.
Pluspunt: Dat wandelen is heerlijk! Beweging + frisse lucht
= blij (Liefde voor iedereen)
|
|
